Σαν σήμερα άρχισε η Δίκη της Νυρεμβέργης (20 Νοεμβρίου του 1945 μέχρι την 1η Οκτωβρίου 1946). Για πολλούς σηματοδοτεί μια ουσιαστική στροφή στον παγκόσμιο πολιτισμό, κυρίως επειδή πίσω από το κατηγορητήριο βρίσκονταν αρχές και αξίες εύκολα αντιληπτές:
Α) Εγκλήματα κατά της Ειρήνης: Συγκεκριμένα ο σχεδιασμός, η προετοιμασία, η έναρξη, η εξαπόλυση πολέμου ή επίθεσης ή πολέμου κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών, συμφωνιών ή διαβεβαιώσεων, ή συμμετοχή σε κοινό σχέδιο συνωμοσίας για την επίτευξη οποιουδήποτε από τους παραπάνω στόχους.
(Β) Εγκλήματα Πολέμου: Συγκεκριμένα, παραβιάσεις των νόμων και των κανόνων του πολέμου. Σε αυτά περιλαμβάνονται – δεν περιορίζονται όμως σε αυτά – δολοφονίες, κακομεταχείριση ή εκτόπιση για καταναγκαστική εργασία ή οποιοδήποτε άλλου σκοπό ιδιωτών από κατακτημένη χώρα, δολοφονία ή κακομεταχείριση αιχμαλώτων πολέμου ή ναυτικών, εκτέλεση ομήρων, λεηλασίες δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας, απρόκλητη καταστροφή πόλεων, κωμοπόλεων ή χωριών ή καταστροφές μη υπαγορευόμενες από στρατιωτική ανάγκη.
(Γ) Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητος: Συγκεκριμένα, δολοφονία, εξόντωση, υποδούλωση, εκτόπιση και άλλες απάνθρωπες πράξεις διαπράχθηκαν κατά πολιτών πριν ή κατά τη διάρκεια του πολέμου. διώξεις λόγω πολιτικών, φυλετικών ή θρησκευτικών αιτίων ή σχετικών με οποιοδήποτε έγκλημα το Δικαστήριο ήθελε κρίνει ότι, εκτελέσθηκε, είτε παραβίασε την τοπική νομοθεσία είτε όχι, της χώρας στην οποία διαπράχθηκε.
(Δ) Συνωμοσία για το σχεδιασμό και την εξαπόλυση επιθετικών ενεργειών και άλλων εγκλημάτων κατά της Παγκόσμιας Ειρήνης
(πηγή: el.wikipedia.gr)
Άλλοι, εστιάζουν την προσοχή τους στο γεγονός ότι η συνεννόηση των νικητών, ΗΠΑ, ΗΒ, Γαλλίας και ΕΣΣΔ για την σύσταση του δικαστηρίου στις 8 Αυγούστου 1945, δεν συνήδε με το ως τότε ισχύον Διεθνές Δίκαιο: οι ηττημένοι του πολέμου δικάστηκαν από δικαστές των νικητριών δυνάμεων και όχι από δικαστές προερχόμενους από χώρες που δεν είχαν άμεση ή έμμεση εμπλοκή στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως θα μπορούσαν να ήταν για παράδειγμα από τη Σουηδία, ή την Ελβετία. Έτσι, καταλήγουν, αυτή υπήρξε μια παράνομη δίκη αιχμαλώτων πολέμου.
Με τις οδηγίες αρ. 27 (13 Απριλίου 1941), και αρ. 31 (9 Ιουνίου 1941), ο Χίτλερ διέγραψε την πολιτικής του για τα Βαλκάνια και την Ελλάδα. Με βάση αυτήν την πολιτική η Ελλάδα τριχοτομήθηκε. Ο πρώτος κατοχικός πρωθυπουργός Τσολάκογλου αρνήθηκε να υπογράψει το σχετικό διάταγμα και παραιτήθηκε.
Στην Ελλάδα, αν μη τι άλλο, υπήρχε κυβερνητική αστάθεια: Στις 20 Νοεμβρίου η κυβέρνηση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, που είχε διαδεχθεί την κυβέρνηση του αρχιεπισκόπου-αντιβασιλέως Δαμασκηνού την 1η Νοεμβρίου, είχε άλλες δύο ημέρες ζωής: παραιτήθηκε στις 22 Νοεμβρίου, και παρέδωσε στην κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη, η οποία όφειλε να διενεργήσει εκλογές… Η ελληνική συνεισφορά στην σύνταξη του κατηγορητηρίου δεν ήταν ιδιαιτέρως σημαντική. Στην δίκη, πάντως, προβλήθηκε κινηματογραφικό υλικό που είχε συγκεντρώσει με κίνδυνο της ζωής του ο Άγγελος Παπαναστασίου, αξιωματικός του ελληνικού Ναυτικού, στα χρόνια της Κατοχής. Ως την προβολή αυτού του κινηματογραφικού υλικού η υπεράσπιση είχε αρνηθεί ότι στην Ελλάδα είχε διαπραχτεί οποιοδήποτε από τα 4 παραπάνω εγκλήματα. Εξάλλου, μέχρι σήμερα, η γερμανική δικαιοσύνη κρίνει ότι όλες οι πράξεις στις οποίες προέβησαν να στρατεύματα Κατοχής ήταν πολεμικές πράξεις αμυνόμενου στρατού.
(Αν δεν το έχετε υπόψη σας, αναζητείστε την ταινία του Ελβετού Στέφαν Χάουπτ, Ένα τραγούδι για τον Αργύρη (2006), για τον Αργύρη Σφουντούρη και τις άοκνες προσπάθειές του να αναγκάσει την σημερινή ενοποιημένη πια Γερμανία να αναγνωρίσει τη σφαγή στο Δίστομο, και να καταβάλει τις πρέπουσες πολεμικές αποζημιώσεις. Τον Ιούλιο του 2011 το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, θεώρησε ότι η άρνηση του γερμανού υπουργού Δικαιοσύνης να εγκρίνει καταβοή αποζημιώσεων δεν ήταν σε ρήξη με το διεθνές δίκαιο)
για την Ιστορια... 
