Μεταστροφή αγγλικής πολιτικής, 1823 – 2

[…] Ουσιαστικές ενδείξεις ότι η στάση του Κάνιγκ θα αποδεικνυόταν φιλελληνική ήταν η φιλελεύθερη θέση του στο ζήτημα της ανεξαρτησίας των νοτιοαμερικανικών κρατών και η μεγάλη του αντιπάθεια στις πολιτικές μεθόδους και στην ίδια την προσωπικότητα του Μέττερνιχ.

Αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό του μαζί με μια βαθιά δυσπιστία για τον ρόλο της Γαλλίας στο ελληνικό ζήτημα («οι γαλλικές ίντριγγες και η αυστριακή μεροληψία», όπως έλεγε) επηρέασαν ιδιαίτερα τη στάση του Κάνιγκ. Και φυσικά η δύναμη και ο όγκος της Ρωσίας ήταν κάτι άλλο που ο Κάνιγκ δεν μπορούσε να αγνοήση. Συμφωνούσε με την άποψη εκείνων που ήθελαν να καταστήσουν την Ελλάδα ένα φράγμα στη ρωσική επέκταση στη Μεσόγειο. Παρατηρούσε ωστόσο: «Τι επιχειρήματα όμως να μεταχειρισθούμε για να πάρουμε τη συγκατάθεση της Ρωσίας, γνωρίζοντας ότι αυτή μπορεί να κατακτήση την Ελλάδα και την Τουρκία όποτε θελήσει;» […]

Τα φιλελληνικά του αισθήματα άρχισαν να υλοποιούνται μόνο σαν αποτέλεσμα της αντιφατικής και άστατης πολιτικής του Αλεξάνδρου, όταν ως υπουργός των Εξωτερικών διέβλεψε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να προσφέρη στην Αγγλία την ευκαιρία να θεμελιώση πρωτεύουσα επιρροή στην ανατολική Μεσόγειο.

Ιστορία του Ελληνικού Έθνους: Αθήνα 1975, τ. ΙΒ ́, σ. 313.