Φως στο μυστήριο του εβραϊκού χρυσού

Στον αναπληρωτή καθηγητή Ιστορίας Κωνστανίνο Μαγκλιβέρα ανέθεσε, όχι κάποια αρχή της ελληνικής πολιτείας δυστυχώς, αλλά το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδας, την διερεύνηση της πληροφορίας ότι η ισραηλιτκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης πλήρωσε ως λύτρα στον τότε Γερμανό διοικητή της πόλης, τον περιβόητο Μαξ Μέρτεν χιλιάδες χρυσές λίρες. Η έρευνα του Κωνσταντίνου Μαγκλιβέρα άρχισε το 1997, τυπώθηκε κατ’αρχάς στα ελληνικά και αργότερα (25 Ιανουαρίου 2010) και στα ελληνικά. Μια σύντομη αναφορά γίνεται στα ΝΕΑ της 20ής Ιανουαρίου 2010: «Φως στο μυστήριο του εβραϊκού χρυσού» (βλ. και ανακοίνωση ΑΠΕ).

Η αξία των λύτρων, όπως εκτιμάται από τις δηλώσεις των επιζησάντων (μόνον 1.100 επέστρεψαν μετά από τον πόλεμο) και των συγγενών τους, ανέρχεται σε 1.700.000 χρυσές αγγλικές λίρες.

Ιδιαίτερη βαρύτητα έχει, θαρρώ, ο τρόπος που ο Μαξ Μέρτεν και οι υπόλοιποι των αρχών Κατοχής  όχι απλώς πλούτιζαν τον εαυτό τους και την Ράιχσμπανκ, αλλά και διέφθειραν την κοινωνία στην κατακτημένη χώρα. Παραθέτω:

«Οι Γερμανοί έβγαζαν διαταγή και υποχρέωναν τα κατακτημένα κράτη να ψηφίζουν αντίστοιχο νόμο. Την ακίνητη περιουσία των Εβραίων την εκχωρούσαν στα κράτη, καθιστώντας τα κατά κάποιο τρόπο συνενόχους. Βόλευε τους πάντες», λέει ο Κώστας Μαγκλιβέρας. «Το ίδιο έγινε και εδώ. Διορίστηκαν μεσεγγυούχοι που διαχειρίζονταν τα ακίνητα, που μετά τον πόλεμο ζητήθηκε να λογοδοτήσουν επί ποινή φυλάκισης. Η λογοδοσία, όμως, απέτυχε. Δεν μεταβιβάστηκαν μόνο σπίτια, αλλά και επιχειρήσεις, κινηματογράφοι, βιομηχανίες. Έγινε όργιο με την περιουσία των Εβραίων. Κάποια στιγμή πρέπει να γίνει εργασία για τον τρόπο που έδρασε το Γ΄ Ράιχ στην Ελλάδα, πώς κατέστρεψε ένα κράτος και οικονομικά και ηθικά. Την ηθική διάβρωση μέσω του χαφιεδισμού και της χρυσοφιλίας τη ζούμε μέχρι σήμερα. Αλλά ακόμη και η πείνα ήρθε βάσει σχεδίου».

Κωνσταντίνος Μαγκλιβέρας: Το ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων για τις λεηλασίες κατά τη Ναζιστική Κατοχή της Ελλάδος. Η περίπτωση του νομισματικού χρυσού των Εβραίων, Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, 2009.

Η ελληνική πολιτεία όφειλε και οφείλει να διεκδικήσει ό,τι είναι νόμιμο και έχει διεκδικηθεί από θύματα της γερμανικής ναζιστικής θηριωδίας είτε τα θύματα είναι Έλληνες χριστιανοί (π.χ. Χορτιάτης, Κάνδανος, Καλάβρυτα, Δίστομο) είτε είναι Έλληνες εβραίοι (της Θεσσαλονίκης, των Ιωαννίνων, της Αθήνας, κλπ.)

Τέτοιο είναι το καθήκον όχι απλώς για την υλική αποκατάσταση των θυμάτων και των συγγενών τους ούτε μόνον για την ικανοποίηση του αισθήματος δικαίου, αλλά πρωτίστως και κυρίως για την επαναφορά στην μνήμη των πολιτών της Ελλάδας, της Γερμανίας και του κόσμου όλου, προς παραδειγματισμό διά της αποτροπής.

Βέβαια, η ογκώδης έρευνα των Γερμανών ιστορικών (βλ. προηγούμενο σημείωμα) κατά παραγγελία του τότε ΥΠ.ΕΞ. της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ και μόνον για τους χιτλερικούς διπλωματικούς υπαλλήλους στην τότε Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας ενδέχεται να ξεπερνά σε μεθοδολογική ποιότητα την έρευνα του Έλληνα ομολόγου τους, αλλά τίποτε δεν μειώνει τον έπαινο προς τον Κώστα Μαγκλιβέρα: εργάστηκε με μικρότερους πόρους (οικονομικούς, ανθρώπινους και αρχειακούς) σε ένα περιβάλλον που αν δεν ήταν περισσότερο τουλάχιστον ήταν εξίσου εχθρικό με αυτό της Γερμανίας. Και δεν εννοώ μόνον την παρέμβαση του Υπουργού Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Σημίτη για το πάγωμα της εφαρμογής ελληνικού δικαστηρίου για την συντηρητική κατάσχεση της ακίνητης γερμανικής περιουσίας στην Ελλάδα ως το ύψος των οφειλόμενων αποζημιώσεων στους κατοίκους του Διστόμου. Εννοώ και την μακρά πολιτική παράδοση που δημιούργησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν απήλλαξε τον Μαξιμίλιαν Μέρτεν, αρχηγό των κατοχικών δυνάμεων στην Θεσσαλονίκη (1941-1944) και τους Έλληνες συνεργάτες του, προτού καλά-καλά αρχίσει η εκδίκαση στο αρμόδιο ελληνικό δικαστήριο («Περί αναστολής διώξεων εγκληματιών πολέμου», 1959). Τότε ειπώθηκε ότι η απόφαση του Κ. Καραμανλή ελήφθη κατόπιν συνεννοήσεως με τον Γερμανό καγκελάριο, με δύο ανταλλάγματα, το ένα πιο οδυνηρό από το άλλο: πολιτική στήριξη της ελληνικής από την δυτικογερμανική κυβέρνηση (σε τι ακριβώς είναι μια μεγάλη ιστορία), και την απορρόφηση Ελλήνων μεταναστών, που είτε δεν είχαν δουλειά είτε τελούσαν υπό δίωξη για τα πολιτικά τους φρονήματα.

Με αίμα Ελλήνων χριστιανών και εβραίων μοιάζει να είναι πληρωμένη η συγκάλυψη των ευθυνών των ναζί και των συνεργατών τους στην γερμανοκρατούμενη Ελλάδα. Άλλωστε δεν είμαστε η χώρα με τον μικρότερο αριθμό εκτελέσεων (6) ναζιστών σε όλη την Ευρώπη;

Για την Ιστορία, λοιπόν, και όχι μόνον, η υπόθεση πρέπει να μείνει ανοιχτή. Και, απ’ ότι φαίνεται η Πανελλήνια Ένωση Δικηγόρων για τις Γερμανικές αποζημιώσεις ξεκινά συλλογή στοιχείων, αρχικώς από την Πάτρα, και την ευρύτερη περιοχή της Αχαΐας. Ας είναι αυτή η αρχή. Ας περιμένουν λίγο ακόμη η Θεσσαλονίκη και τα Γιάννενα.

Ευτυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μόνον σταρ της Ιστορίας και των ΜΜΕ του τύπου της Μαρίας Ρεπούση, ή της συνεργάτιδός της Χριστίνας Κουλούρη, αλλά και νομικοί ως ιστορικοί ερευνητές σαν τον Κωνσταντίνο Μαγκλιβέρα.

Δεν μπορεί, θα υπάρχουν και άλλοι σαν αυτόν! Ας καταπιαστούν με την σύγχρονη ελληνική Ιστορία — το έχουμε ανάγκη, αν είναι να κάνουμε μια καλύτερη νέα αρχή ως κοινωνία και ως πολιτεία.

22 Ιουλίου 1943: Όχι!

Ακόμη και στην Κατοχή βρήκαμε τρόπο οι Έλληνες να υπερασπιστούμε (με κινδύνους, με τίμημα αλλά και με επιτυχία) τις επιβουλές κατά της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Για να δούμε στο άμεσο (αμεσότατο, θα έλεγα) μέλλον…

Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα COMMENTATORS WITHOUT FRONTIERS Comentadores SIN FRONTERAS

Του Γ. Πετρόπουλου. Πηγή: http://erodotos.wordpress.com/2011/01/11/eam-boulgaria/

 

Η προκήρυξη του ΕΑΜ

Στις 7 Ιούλη του 1943 μια προκήρυξη του ΕΑΜ πληροφορούσε τον ελληνικό λαό ότι ένας θανάσιμος κίνδυνος απειλούσε την ελληνική Μακεδονία και τη Θράκη. «Η Μακεδονία ολόκληρη – έλεγε η προκήρυξη¹ – παραδόθηκε στη βουλγαρική θηριωδία. Η απειλή, που το ΕΑΜ είχε υποδείξει από καιρό και είχε καλέσει τον ελληνικό λαό ν’ αγωνιστή για την αποτροπή της, αποτελεί σήμερα πραγματικότητα. Μια βουλγαρική στρατιά αναπτύσσεται ανατολικά του Αξιού. Εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες – το τρίτο του ελληνικού πληθυσμού – χωρικοί και αστοί σ’ αυτή τη γωνιά της ελληνικής γης, ποτισμένη με αίμα, απειλούνται με εξόντωση. Οι βουλγαρικές συμμορίες θα επιπέσουν τώρα κατά των ανυπεράσπιστων πληθυσμών. Οι διωγμοί, οι δηλώσεις, οι ομαδικές σφαγές, θα επεκταθούν σε ολόκληρη τη Μακεδονία. Η εθνική τραγωδία αποκορυφώνεται. Τρέμοντας την ανάπτυξη του ανταρτικού κινήματος, το χιτλεροφασιστικό κτήνος, μη διαθέτοντας δυνάμεις αρκετές για να το αντιμετωπίσει, εξαπολύει…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.990 επιπλέον λέξεις

3-12-1944

Λεωνίδας Σπαής

Ο Λεωνίδας Σπαής από το Τετράκωμο της Άρτας, στρατιωτικός, έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς, στην εκστρατεία της Κριμαίας κατά των Μπολσεβίκων, στον μικρασιατικό πόλεμο, και εμφανίστηκε δυναμικότερα στην Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας το 1922, όταν με τον βαθμό του λοχαγού κατέθεσε ως μάρτυς κατηγορίας στην Δίκη των Εξ. Στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου υπηρετούσε ως αναπληρωτής υπουργός Στρατιωτικών, και στην θέση αυτή παρέμεινε σε όλη την διάρκεια του Δεκεμβρίου του 1944, ιδίως κατά το επίμαχο διάστημα 3 Δεκεμβρίου 1944 ως 5 Ιανουαρίου 1945. Από τα ιδρυτικά μέλη του ΕΔΕΣ, εξελέγετο βουλευτής Άρτας από το 1949. Ως διαλλακτικό με ρόλο συμβιβαστή μεταξύ ΕΑΜ και ΕΔΕΣ τον θυμούνται οι συγχωριανοί του… Αναρωτιέμαι ποιοι ήταν αυτοί μαζί με τους οποίους συναποφάσισε την «αξιοποίηση» των Ταγμάτων Ασφαλείας κατά του ΕΑΜ στα Δεκεμβριανά του 1944.

Αποφασίσαμε να χρησιμοποιηθούν κατά του ΕΑΜ τα Τάγματα Ασφαλείας. Η εισήγηση ήταν των Άγγλων και η απόφαση δική μου. Δεν θέλω να δικαιολογήσω την πράξη, αλλά δεν γινόταν αλλιώς, η στρατιωτική μας δύναμη [σημ. Ιερός Λόχος και Ορεινή Ταξιαρχία] ήταν ανύπαρκτη. Συνολικά υπήρχαν 27.000 άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας. Χρησιμοποιήσαμε 12.000, τους λιγότερο εκτεθειμένους  και οπωσδήποτε κανένα από τα σημαίνοντα στελέχη. Τους ντύσαμε κ αι τους εξοπλίσαμε, αφού τους πήραμε από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, κυρίως από το Γουδί, στο κτίριο των παλαιών Ανακτόρων, τη σημερινή Βουλή. Εκεί, στα υπόγεια, υπήρχαν αποθήκες ιματισμού και οπλισμού[…] Δεν είναι αλήθεια ότι δεν χρησιμοποιήθηκαν Τάγματα Ασφαλείας στα Δεκεμβριανά. Χρησιμοποιήθηκαν οι μισοί περίπου από όσους είχαν συλληφθεί και αυτή είναι η αλήθεια που αποκαλύπτω σήμερα. Όπως ακόμα, ότι στα Δεκεμβριανά δεν πολέμησαν ούτε ο Παπαδόπουλος, ούτε ο Μακαρέζος [σημ. ηγέτες της στρατιωτικής χούντας του 1967]. Ο πρώτος ήταν υπασπιστής του στρατηγού Παυσανία Κατσώτα, τότε στρατιωτικού διοικητή Αθηνών. Ο δεύτερος ήταν γραμματέας στο υπασπιστήριό μου, ως υφυπουργού Στρατιωτικών»

Συνέντευξη στο περιοδικό «Πολιτικά Θέματα» της 4ης Δεκεμβρίου 1976

Δωσίλογοι

ἐξαίρων τό ἔργον τοῦ κατακτητοῦ καί προκαλῶν τήν ἠττοπάθειαν παρά τῷ Ἑλληνικῶ Λαῶ (31-5-1945)

Η Συντακτική Πράξη αρ. 6 υπογράφηκε από τον Νικόλαο Πλαστήρα στις  20-1-1945,  εννέα ημέρες μετά την επίσημη λήξη της «μάχης της Αθήνας» στις 11-1-1945 με την αναδίπλωση των ΕΑΜιτών. Έμεινε στην Ιστορία ως «Νόμος περί δωσιλόγων», και αποσκοπούσε στην τιμωρία όσων συνεργάστηκαν με τις αρχές Κατοχής.Παρακάμπτω το εύλογο ερώτημα γιατί αυτή η πράξη υπογράφηκε τόσο αργά, σχεδόν 5 μήνες μετά από την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων Κατοχής…
Αυτή η Πράξη αποτέλεσε τη βάση για την συγκρότηση του κατηγορητηρίου και του Ειδικού Δικαστηρίου, που εντέλει δίκασε και καταδίκασε του δωσίλογους πρωθυπουργούς της κατοχής και στελέχη των κατοχικών κυβερνήσεων.
Στην Αιτιολογική Έκθεση  της Συντακτικής Πράξης αρ. 6, δηλαδή στο σκεπτικό της, αναφέρεται ότι:

«και μόνη… η ανάληψις της Κυβερνήσεως [προς διευκόλυνση και υπό τις εντολές των δυνάμεων Κατοχής] αποτελεί τυπικόν αδίκημα χωρίς ουδεμία ν’ απαιτείται απόδειξις δόλου».

Είναι φανερό ότι με αυτήν την διατύπωση ο συντάκτης επιχειρεί να αποκλείσει ενδεχόμενους ισχυρισμούς όσων παραπεμφθούν με τεκμηριωμένο κατηγορητήριο ότι δήθεν  με την συμμετοχή τους σε- ή την στήριξη προς- μια επιβεβλημένη έξωθεν του σώματος των ελλήνων πολιτών κυβέρνηση επιχείρησαν να σώσουν τους Έλληνες ή ελαχιστοποιήσουν τις βλάβες που θα υφίσταντο οι Έλληνες από τις ξένες δυνάμεις.

Το Ειδικό Δικαστήριο που συγκροτήθηκε με βάση την Συντακτική Πράξη αρ. 6 της 20ής-1ου-1945, συνεδρίασε από την  21η Φεβρουαρίου 1945 ως την 31η Μαΐου 1945, οπότε εξέδωσε την απόφασή του «περί επιβολής κυρώσεων κατά των συνεργασθέντων μετά του εχθρού». Με την απόφασή του το Ειδικό Δικαστήριο κηρύσσει ένοχους τους παρακάτω για το συγκεκριμένο αδίκημα:

«1) Γ. Τσολάκογλου, 2) Κ. Λογοθετόπουλον, 3) Ι. Ράλλην, 4) Π. Δεμέστιχαν, 5) Δ. Πολύζον, 6) Σ. Γκοτζαμάνην, 7) Ἕκτορα Τσιρονίκον καί 8 ) Ι. Πασσαδάκην τοῦ ὅτι ἐν Ἀθήναις καί κατά τάς κατωτέρω ἀναφερόμενας χρονολογίας, καθ’ ἄς οἱ μέν τρεῖς πρῶτοι ἤσαν Πρωθυπουργοί, οἱ δέ λοιποί Ὑπουργοί καί διακεκριμένως ἕκαστος τούτων ἐγένετο συνειδητόν ὄργανον τοῦ ἐχθροῦ πρός διάδοσιν τῆς προπαγάνδας του, ἐξαίρων τό ἔργον τοῦ κατακτητοῦ καί προκαλῶν τήν ἠττοπάθειαν παρά τῷ Ἑλληνικῶ Λαῶ καί τήν περιφρόνησιν τοῦ Ἐθνικοῦ καί συμμαχικοῦ ἀγῶνος».

Καταδικάστηκαν, δηλαδή, επειδή όχι μόνον λειτούργησαν ως όργανα των κατακτητών, προωθώντας το έργο των κατακτητών, αλλά και καλλιεργώντας  την ηττοπάθεια στον ελληνικό λαό, αποσκοπώντας στο να κάμψουν την σχεδόν αυθόρμητη διάθεσή του να μη συνεργαστεί αλλά να  πολεμήσει κατά των αρχών Κατοχής, βοηθώντας έτσι, εντέλει, και τον συνολικό αγώνα των Συμάχων κατά του Άξονα Γερμανίας, Ιταλίας, Ιαπωνίας και των δικών του συμμαχικών χωρών, της Βουλγαρίας και της Αλβανίας.