Πρᾶξις Ὑποταγῆς. 24 Ιουλίου 1825.
Ὁ κλῆρος, οἱ παραστάται, οἱ ἀρχηγοὶ πολιτικοὶ καὶ στρατιωτικοὶ ξηρᾶς καὶ θαλάσσης τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους
Αον· Παρατηροῦντες ὅτι …οἱ Ἕλληνες ἐνωπλίσθησαν μὲ τὰ ὅπλα τῆς δικαιοσύνης καὶ εἰς διάστημα πλέον τῶν τεσσάρων ἐτῶν ὑπέστησαν ἀποφασιστικῶς καὶ σταθερῶς κατὰ τῶν δυνάμεων τῆς Ἀσίας, τῆς Ἀφρικῆς καὶ τῆς Αἰγύπτου πεζῶν τε καὶ ναυτικῶν, καὶ καθιέρωσαν οὗτοι διὰ τοῦ αἵματός των τὰ πολύτιμα αὑτῶν δικαιώματα καὶ ἔδωκαν εἰς τὸν ἐκπεπληγμένον κόσμον ὄχι τόσον κοινὰς ἀποδείξεις δι᾿ὅσον εἶναι ἱκανὸς ἕνας λαὸς ἐκ φύσεως γεννημένος διὰ νὰ ζῇ ἐλεύθερος καὶ ὅστις ἤδη ἐδυνήθη νὰ διασπάση τοὺς βρόχους μιᾶς ἱκανῶς πολυχρονίου καταθλιπτικῆς δουλείας …
Εον· Παρατηροῦντες ὅτι ὄχι ὀλίγους κατατρεγμοὺς καὶ παραβάσεις ὑποφέρει ἡ νόμιμος καὶ τακτικὴ κίνησις τοῦ ἑλληνικοῦ ναυτικοῦ ἀπὸ τοὺς ἀρχηγοὺς τῶν θαλασσίων δυνάμεών τινων Βασιλειῶν, οἵτινες κατὰ πάντα τρόπον πειράζουν τὰ καθήκοντα τῆς διακηρυχθείσης οὐδετερότητος ἀπὸ τὰς Αὐλὰς των εἰς τὰς συνελεύσεις τοῦ Λαϋβὰχ καὶ τῆς Βερώνης …
ΙΑον· Παρατηροῦντες τέλος πάντων ὅτι, ἂν ἀπὸ ὑπερτάτην χάριν τῆς Προνοίας εὑρίσκωνται στερεωμέναι πλησίον μας αἱ Βρεττανικαὶ δυνάμεις, χρεωστεῖ ἡ Ἑλλὰς εἰς τὴν παροῦσαν αὐτῆς κατάστασιν νὰ ὠφεληθῇ ἀπὸ τοῦτο ἐγκαίρως ὡς καὶ νὰ ἐλπίσῃ ἀπὸ τὴν εὐθύτητα καὶ φιλανθρωπίαν τῆς ἰσχυρᾶς αὐτῆς διοικήσεως· ὅθεν πρὸς ἀσφάλειαν τῶν ἱερῶν δικαιωμάτων τῆς τοῦ κράτους ἐλευθερίας καὶ ἱκανῶς στερεᾶς πολιτικῆς ὑπάρξεως ἡ Ἑλλὰς διὰ τῆς παρούσης δημοσίου πράξεως προσδιορίζει, ἀποφασίζει, θεσπίζει καὶ βούλεται τὸν ἑπόμενον Νόμον:
Αον· Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος δυνάμει τῆς παρούσης πράξεως θέτει ἑκουσίως τὴν ἱερὰν παρακαταθήκην τῆς αὑτοῦ ἀνεξαρτησίας καὶ τῆς πολιτικῆς αὑτοῦ ὑπάρξεως ὑπὸ τὴν μοναδικὴν ὑπεράσπισιν τῆς Μεγάλης Βρεττανίας.
Βον· Ἡ παροῦσα αὐτὴ ὀργανικὴ πρᾶξις τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους συνοδεύεται μὲ ἐπὶ τούτου διπλοῦν ὑπόμνημα πρὸς τὴν σεβασμίαν διοίκησιν τῆς αὐτοῦ Βρεττανικῆς Μεγαλειότητος κατ᾿εὐθείαν εἰς Λονδῖνον, καὶ συγχρόνως αποστέλλεται ἐμμέσως διὰ τῆς αὐτοῦ ἐξοχότητος τοῦ λόρδου μεγάλου Ἁρμοστοῦ τῆς Α.Μ. εἰς τὰς ἡνωμένας ἐπαρχίας τῶν Ἰονικῶν νήσων.
Γον· Οἱ πρόεδροι τῶν ἐκτάκτων βουλευτηρίων τοῦ κράτους ξηρᾶς καὶ θαλάσσης θέλουν ἑτοίμως ἐκπληρώσει τὸν παρόντα νόμον.
Όταν οι έλληνες αντιπρόσωποι στο Λονδίνο, ο Ορλάνδος και ο Λουριώτης, έγιναν δεκτοί από τον Τζορτζ Κάνινγκ στις 29 Σεπτεμβρίου 1825, ρώτησαν τον άγγλο υπουργό εξωτερικών ποια θα ήταν η απάντησή του στην ελληνική έκκληση. Σύμφωνα με τα πρακτικά της συζήτησης, ο Κάνινγκ απάντησε:
«Ἴσως ὑπάρξει κάποιο σημεῖο στὸν ἀγώνα, ποὺ ἡ Μεγάλη Βρεττανία νὰ μπορέση νὰ ἀσκήση τὴν ἐπιρροή της γιὰ νὰ προωθήση ἕνα συμβιβασμὸ μεταξὺ Ἑλλήνων καὶ τῆς Πύλης ὄχι γιὰ τὴν ἀπόλυτη ἀνεξαρτησία τῆς Ἑλλάδος, γιατὶ αὐτὸ θὰ ἦταν σὰν νὰ τὰ ζητοῦσαμε ὅλα καὶ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι τὸ ἀντικείμενο ἑνὸς συμβιβασμοῦ (ἂν μποροῦν οἱ Ἕλληνες νὰ κερδίσουν τὴν ἀνεξαρτησία τους μόνοι τους, πάει καλά, καὶ αὐτὸ εἶναι δική τους ὑπόθεση), ἀλλὰ γιὰ ὁποιαδήποτε λύση ἐκτός ἀπὸ τὴν ἀνεξαρτησία ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ γίνη βάση μιᾶς συμφωνίας μὲ τὴν Πύλη».
Ταράχτηκαν οι έλληνες αντιπρόσωποι από την άρνηση ουσιαστικά αποδοχής της ελληνικής προσφοράς υποταγής, αλλά με ετοιμότητα απάντησαν ότι «oἱ Ἕλληνες δὲν θὰ ξαναζήσουν ποτὲ φιλικὰ μὲ τοὺς Τούρκους ἐγκατεστημένους ἀνάμεσά τους. Πρέπει νὰ νικήσουν ἢ νὰ πεθάνουν».
Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. ΙΒ’, σ. 407.
για την Ιστορια... 
Δεν θα το είχα πάρει χαμπάρι, φίλε, και είναι διαμαντάκι – να είναι καλά το Twitter. Νομίζω ότι καταλαβαίνω πως επί 190 χρόνια τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Πώς το έλεγες; Ξενήλατοι ηγέτες; Προτιμώ το ξενόδουλοι Γραικοί και προσκυνημένοι κοτζαμπάσηδες. Πού μπορούμε να βρούμε ολόκληρο το κείμενο;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Βλέπω ότι εγκατέλειψες το fb και επιδίδεσαι στο Twitter 😉
Ναι, καλά καταλαβαίνεις — σκεφτόμουν ότι το δίλημμα του δημοψηφίσματος είναι σαν εκείνο το παλιό, όπως το διατύπωσε ο Κολοκοτρώνης κάποια στιγμή: ή μας κρεμάνε στον πλάτανο οι Τουρκοαιγύπτιοι ή δηλώνουμε υποταγή στον Άγγλο, για να κερδίσουμε το κεφάλι μας. Το ίδιο και το 1911 στα Δωδεκάνησα: συνεργασία με τον Ιταλό, μήπως γλιτώσουμε τον Τούρκο. Σήμερα, βέβαια, είναι να δώσω ΝΑΙ ή ΟΧΙ στον Ευρωπαίο, για να διατηρήσω το επίπεδο του υλικού βίου. Έχει αναλογίες, αλλά λίγες και ισχνές, ίσως την διλημματική μορφή.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΥΓ. Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι και οι Δωδεκανήσιοι σε μια σύναξη των προεστών τους στην Πάτμο το 1911, αποφάσισαν να βοηθήσουν την απόβαση των Ιταλών στα νησιά τους, ελπίζοντας ότι η ιταλική κατοχή θα ήταν ελευθερία, μπροστά στο να ζουν κάτω από τον ζυγό των Τούρκων, και δη των Νεοτούρκων. Η διάγνωσή τους για την χειροτέρευση της ζωής τους κάτω από το νεοτουρκικό καθεστώς ήταν σωστή. Η απελπισμένη πεποίθησή τους ότι οι Ιταλοί θα τους έδιναν, ευγνωμονώντας τους για την βοήθεια κατά των Τούρκων στο πλαίσιο του ιταλο-τουρκικού πολέμου, ήταν εντελώς ανυπόσταση. Είχαν 36 χρόνια να το κατανοήσουν πλήρως και επάνω στην καμπούρα τους. Αλλά, για λεπτομέρειες μη με ρωτήσεις, πρέπει να ψάξω πολύ στα χαρτιά μου…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Βλέπω εγκατέλειψες το FB υπέρ του Twitter — trendy, δε λέω 😉
Ο Κολοκοτρώνης με την ρεαλπολιτίκ του έθεσε το δίλημμα: Λέμε όχι στην υποταγή στους Άγγλους και χάνουμε το κεφάλι μας από τους Αιγύπτιους και τους Τούρκους ή λέμε ναι με την ελπίδα να συνεχίσουμε τον αγώνα.
Οι αναλογίες με το σήμερα είναι μάλλον ισχνές, αφού υπήρχαν 6 μήνες για προετοιμασία για τα χειρότερα, και η εναλλακτική του ΝΑΙ δεν είναι η σφαγή από τον Τούρκο, αλλά η ραγδαία επιδείνωση των υλικών όρων ζωής. Σήμερα, και το ΝΑΙ και το ΟΧΙ, που αναγκαστικά εκφράζονται διλημματικά, εμπεριέχουν το ίδιο ποσοστό προσωρινής ανάσας για το τι θα κάνουμε στην συνέχεια; Δεν ξέρω. Σίγουρα, πάντως, υπάρχει μια αντιστοίχιση του ερωτήματος «τι γίνεται μετά; πώς αγωνιζόμαστε; θα τα καταφέρουμε να είμαστε επιτέλους ανεξάρτητοι;» Νομίζω ότι αυτό έπιασες, και έχει δίκιο. Για το παλιό, του Κολοκοτρώνη, «συνεχίζουμε τον αγώνα» για πλήρη ελευθερία και ανεξαρτησία, την απάντηση έδωσαν 190 χρόνια υποτέλειας και ξενοδουλίας πλείστων όσων ηγετών. Και όπως θα έλεγε κι ο Ευριπίδης, τα σφάλματα των ηγετών είναι χειρότερα, επειδή γίνονται παράδειγμα για τους πολλούς…
Το πλήρες κείμενο το έχω αναζητήσει κατά καιρούς, αλλά δεν το έχω βρει ως σήμερα. Νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι μεταξύ των πρώτων στα εγχειρίδια Ιστορίας των παιδιών μας, βέβαια… Αν ποτέ το βρω, θα σου το στείλω. Αν το βρεις πρώτος εσύ, που είσαι δαιμονιότερος, μου το στέλνεις 🙂 Γνωρίζω ότι σώζεται στα αρχεία του ΥΠΕΞ της Αγγλίας.
Κατά τα άλλα, θα τα πούμε από κοντά, αν έρθετε στην Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι!
Χαιρετισμούς σε όλους.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!